Fabric Softeners and Disinfectants

Uses of Surfactants: Fabric Softeners and Disinfectants

Fabric softeners and disinfectants sometimes contain cationic surfactants in which the surfactant part of the molecule is a positive ion. The quarternary ammonium salts are cationic surfactants which contain 4 groups attached to a nitrogen atom, which carries a positive charge. Cationic surfactants and anionic surfactants cannot be used together because the oppositely charged ions would react and cancel each other out.

Some cationic surfactants are used as disinfectants because of their germicidal action. Others, such as dioctadecyldimethylammonium chloride, are fabric softeners. Such compounds form a film on the fabric's surface and lubricate the fibres, making a softer, more flexible fabric.

Toothpaste

Fluoride Additives in Toothpaste

Fluoride ions also help maintain the strength of the enamel. Fluorides are present in toothpastes largely in the form of stannous fluoride (SnF2, Fluoristan), sodium monofluorophosphate (Na2PO3F), and sodium fluoride (NaF).

* replacing some of the hydroxyl groups in the enamel's hydroxyapatite, converting it to a harder mineral, fluoroapatite, which is more resistant to erosion by acids, and

* suppressing the bacteria's ability to generate acids.

Although not our principal protection against tooth decay, the surfactants of toothpaste formulations do not effectively remove loose debris from the mouth and also gives us the sense of cleanliness. Almost all dentifrices contain a bit of saccharin and some flavoring or fragrance to leave us with a sense of sweetness and freshness after brushing.

Bleaches

Bleaches make white things even whiter. There are chlorine bleaches and all-fabric bleaches. Chlorine bleaches contain 4.25% sodium hypochloride solution (NaOCl). In some bleaches the chlorine hits the fabric all at once and can damange some fabrics if direct contact is made. The active ingredient in chlorine bleaches is the hypochloride ion (ClO2-). These bleaches work because they remove loosely-bound electrons which color fabrics. These loosely-bound electrons can color or dull fabrics because they have the ability to absorb visible light as they move to higher energy levels. The absorption of visible light causes the dulling effect. By immobilizing or removing these electrons, the chlorine bleach makes whites look whiter. Chlorine bleach works well on cotton and linen fabrics.

Another type of bleaching agent is composed of the hydantoin and cyanurate bleaches. These bleaches release chlorine slowly in water. A lower concentration of chlorine is less damaging to the fabric.

A third type of bleaching agent is the oxygen-releasing bleach. Sodium perborate, a builder releases hyrdogen peroxide, which acts as a bleach. Oxygen bleaches aren't active chlorine bleaches but they are better for bleaching synthetic fibres. You need to use more bleach, hotter water and a more alkaline solution with these than with chlorine bleach, but they do work well when used properly.

Borax, also known as sodium pyroborate, Na2B4O7, is often added to oxygen-releasing bleaches because of its ability to clean. Its pH is about 9.5, so it produces an alkaline solution which make the all-fabric bleaches work better.

Corrosion Inhibitors

Corrosion Inhibitors

Other ingredients include corrosion inhibitors to protect the machinery that does the washing; suspension agents that help keep the grease, dirt and grime that are in suspension from redepositing on the fabrics; enzymes that help containing bleaches to help remove stains. All of these help the surfactant do its job of producing a clean wash.

Other Ingredients

Some of the remaining ingredients may add more to the appearance of a clean wash than to its reality. Optical whiteners, or brighteners, are organic compounds that are deposited on fabrics and that translate the invisible ultraviolet component of sunlight into an almost impreceptible blue tint. The effect of this blue tint, is to add a bit of brilliance to white fabrics and give them the appearance of extra cleanliness.

Brighteners are very interesting compounds. Many of them contain optical brighteners, which are colourless dyes. They absorb radiation which comes from sunlight and is invisible to us. Then these dyes re-emit this radiation to us as visible light. The re-emitted light is at the blue end of the spectrum, so the clothes take on a bluish tint, which masks any yellowing and make the fabric look brighter. Blancophores are the chemical names of these compounds. The safety of these chemicals is not yet known with certainty. They don't appear to harm human beings, but they have caused minor mutations in microorganisms. However, they are known to cause skin rashes on some people.

Finally, added perfumes and fragrances produce what many regard as a pleasant odour in the finished wash.

How Soap Cleans

Step 1
Decreases the water's surface tension, making it a better wetting agent

Soap first lowers suface tension so that the water carrying the micelles can get to the dirt. When the soap micelles reach the embedded dirt, the soap molecules that form these micelles once again find themselves at a surface.



Step 2
Converts greasy and oily dirt into micelles that become dispersed in the soapy water

Now, as the hydrophilic heads of the soap molecules remain surrounded by water molecules, the soap micelles break up and the hydrophobic hydrocarbon tails, which had remained in the interior of the spherical micelles, become embedded in the grease. With this greasy dirt providing as compatible a chemical environment for the hydrophobic tails as the water provides for the hydrophilic heads, the tails are just as much at home in the grease as the heads are in the water.

Step 3
Keeps the grease micelles in suspension, thereby preventing them from coalescing back to large globules of grease that could be redeposited on a clean surface.

Agitation now breaks the grease into micelles whose surfaces are covered by the negatively charged carboxylate groups, the hydrophilic -CO2- groups of the embedded soap molecules. The grease droplets repel each other and remain suspended in the wash water instead of coalescing and redepositing on the material being cleaned. In the end, the suspended droplets go down the drain with the wash water. (While all this is going on the sodium ions move about freely and independently in the wash water.)

Soap -- a Detergent

A detergent is anything that cleans, especially if it removes oily or greasy dirt. One particular kind of detergent is soap.

Soaps are detergents in the sense that they help clean oily and greasy dirt from fabrics, metals, our skin and hair. We restrict the term soap to the sodium salts of long-chain carboxylic acids. A carboxylic acid is marked by the presence of a carboxyl group, -CO2H. With the anion of the carboxyl group balanced by a sodium cation and tied by a covalent bond to a long chain of -CH2- groups that terminate in a CH3- group, we have a soap molecule. We can generalize the molecular structure of a soap molecule as

CH3 - (CH2)n - CO2 - Na2+

CH3 - (CH2)n - resembles quite closely the long chains of the hydrocarbon molecules. Like the molecules of gasoline and mineral oil, this part of the soap molecule tends to dissolve readily in materials that are or that resemble hydrocarbons, but not in water. All these long chains of -CH2- groups of soaps and of hydrocarbons and hydrocarbon-like materials intermingle easily, but they don't mix readily with the H2O molecules of water. The other end of the molecule, though is ionic:



O
||
- C - O - Na+

Like sodium chloride and other ionic compounds, that ionic end tends to dissolve in water, but not in hydrocarbon solvents. As a result, one molecule has two opposite and contradictory tendencies. A hydrophilic structure is attracted towards water molecules but shun hydrocarbons and other oily and greasy substances. A hydrophobic structure shuns water but mixes easily with those very oily, greasy substances that repel the hydrophilic, or charged, part.

misai kucing, daun pudina, serai

DAUN pudina dan daun misai kucing, boleh juga dijadikan minuman. Cara untuk membuatnya adalah seperti menyediakan teh. Daunnya direbus.

Resipi Daun Pudina, Misai Kucing, Serai:
-Pandan dan Serai direbus bersama gula batu
-Setelah sejuk dihidangkan dengan air batu dan sebatang serai.

* Misai Kucing:

Dalam perubatan tradisional tempatan, Misai Kucing digunakan untuk merawat radang sendi (arthritis), gout dan sengal-sengal atau lenguh (rheumatism), kerana ia dapat menyingkirkan asid urik dan toksik metabolik yang berlebihan pada sendi dan otot.

* Pudina- peppermint :

Pudina digunakan dibarat sebagai penawar untuk penyakit seperti batuk. Pudina juga digunakan sebagai teh untuk kegunaan harian. Dalam perubatan cina pudina, tumbuhan yang mempunyai sifat sejuk. Ia digunakan untuk mengubat penyakit yang berkaitan dengan paru-paru seperti demam selesema dan permulaan demam selesema. Selain ituPudina juga digunakan untuk membuang angin dalam badan serta mengubat penyakit seperti ruam kulit.

* Serai (Serai wangi):

serai wangi digunakan untuk rawatan selepas bersalin dan pening kepala. Ia juga banyak digunakan dalam menghasilkan minyak urut untuk mengatasi masalah kebas-kebas, lenguh-lenguh, gigitan serangga dan kembung perut.
Serai wangi menghasilkan minyak pati yang dikenali sebagai `citronella oil’ di pasaran antarabangsa.
Minyak sitronela mengandungi dua bahan kimia penting iaitu sitronelal dan geraniol. Sitronelal dan geraniol amnya digunakan untuk bahan dasar pembuatan ester-ester seperti hidroksi sitronelal, genaniol asetat dan mentol sintetik yang mempunyai sifat lebih stabil dan banyak digunakan dalam industri wangi-wangian.
Hidroksi sitronelal penting untuk sabun dan minyak wangi yang berharga tinggi, manakala mentol untuk bahan dasar ubat batuk, ubat gigi dan pencuci mulut.

Keracunan ubat-ubatan moden

Ubat-ubatan moden merupakan salah satu kumpulan racun yang berupaya menyebabkan gejala akut (gejala keracunan yang ditunjukkan secara mendadak) sekiranya arahan penggunaan ubat tidak dipatuhi. Daripada statistik yang dikumpul oleh Pusat-pusat Kawalan Racun Amerika Syarikat pada tahun 1981, sebanyak 29310 kes keracunan berpunca daripada ubat-ubatan moden. Manakala statistik keracunan di Malaysia pula menunjukkan bahawa sepanjang tahun 1988-1991, ia membabitkan sejumlah 1745 kes. Senarai ubat-ubatan moden yang seringkali menyebabkan keracunan akut adalah seperti berikut:


ubat antidepresi
ubat analgesik yang menghilangkan kesakitan
ubat selsema
ubat tidur yang mengandungi barbiturat
ubat sakit jantung
ubat penambah mineral seperti zat besi
ubat batuk yang mengandungi bahan narkotik
ubat penenang

UBAT ANTIDEPRESI

Ubat antidepresi digunakan untuk merawat depresi atau kesugulan yang merupakan satu gangguan psikologi. Ini termasuklah perubahan tingkah laku seperti bermuram, cepat marah, gangguan tidur, hilang berat badan dan kurang selera makan. Ciri-ciri kesugulan biasanya ditentukan oleh doktor perubatan. Ini berpandukan kriteria yang ditetapkan mengikut satu piawai untuk penyakit mental. Rawatan kesugulan biasanya melibatkan kedua-dua rawatan kaunseling dan ubat. Daripada segi rawatan ubat, biasanya ubat antidepresi trisiklik seperti imipramin digunakan.

Keracunan akibat pengambilan berlebihan ubat antidepresi trisiklik boleh dilihat daripada ransangan sistem saraf dan gangguan denyutan jantung. Jika dos ubat imipramin yang diambil melebihi 500 mg, ia boleh menyebabkan mangsa menunjukkan gejala suhu badan menurun, sawan, tekanan darah menurun, pernafasan tertekan, anak mata mengembang, penglihatan kabur, gangguan denyutan jantung dan koma. Sebenarnya tiada penawar khusus untuk kes keracunan ini. Rawatan yang biasa diberi merupakan rawatan untuk mengeluarkan sebanyak mungkin racun dari badan serta berdasarkan masalah kesihatan yang timbul semasa keracunan.

UBAT ANALGESIK

Kumpulan ubat ini menahan atau meredakan kesakitan akibat sakit kepala, sakit gigi, sakit perut, sakit sendi dan sebagainya. Dalam hal ini kesakitan merupakan satu tanda penyakit dan bukannya sebab utama mengapa sesuatu bahagian badan menjadi sakit. Oleh itu ubat analgesik hanya membantu mengurangkan rasa sakit yang berkaitan. Sekiranya rasa sakit muncul semula ataupun tidak hilang, maka pesakit cenderung untuk menambah atau menggunakan semula dos ubat berulangkali sehingga menghasilkan keracunan. Terdapat dua jenis utama ubat analgesik iaitu jenis narkotik dan bukan narkotik. Jenis narkotik merujuk khususnya kepada dadah narkotik seperti morfin ataupun petidin; satu lagi adalah seperti aspirin dan parasetamol. Ubat analgesik jenis narkotik jarang mengakibatkan keracunan. Ini kerana penggunaan ubat tersebut terhad dan sentiasa diawasi oleh doktor bagi mempastikan bahawa dos yang diambil tidak berlebihan.

Ubat analgesia, jenis bukan narkotik pula dibenarkan untuk digunakan oleh undang-undang Malaysia tanpa pengawasan doktor. Ubat sedemikian boleh diperolehi di kedai farmasi tanpa preskripsi doktor. Kebanyakan ubat seperti analgesia sering mengakibatkan keracunan kerana cara penggunaan yang tidak betul. Mekanisme keracunan yang terhasil akibat dari kumpulan ini akan diterangkan dengan menggunakan dua jenis ubat yang popular iaitu parasetamol dan aspirin.

Parasetamol

Penggunaan yang disyorkan untuk seorang dewasa ialah 1 gm (2 tablet biasa) digunakan antara 4 hingga 6 jam sehari setiap kali diperlukan. Apabila diambil oleh pengguna, parasetamol akan dimetabolismekan di hati lantas menyebabkan kesan ubat menjadi reda dan penggunaannya perlu diulang. Salah satu hasil metabolit dikenali sebagai metabolit perantara. Ia terbentuk di hati dan merupakan bahan kimia bertoksik kepada sel-sel hati yang boleh menyebabkan sel hati termusnah.

Dalam pengambilan ubat ini secara biasa, metabolit merbahaya ini bergabung dengan sejenis enzim glutation yang terhad menyebabkan metabolit perantara tidak dapat dineutralkan. Akibatnya metabolit tersebut bergabung dengan sel hati dan seterusnya menyebabkan sel hati musnah. Selain hati, parasetamol juga menyebabkan kerosakan buah pinggang melalui mekanisme yang sama. Sekiranya berlaku keracunan parasetamol, penawar, n-asetilsistein boleh digunakan untuk menghalang berlakunya kerosakan hati dan buah pinggang. Sekiranya rawatan diberikan sebelum kerosakan hati dan buah pinggang berlaku, penawar tersebut akan menyebabkan lebih banyak enzim glutation dihasilkan untuk bergabung dengan metabolit perantara.

Aspirin

Asprin digunakan untuk meredakan sakit, mengurangkan demam dan radang di bahagian sendi. Ia juga boleh meredakan penyakit artritis dan melambatkan pembekuan darah. Untuk merawat kesakitan, aspirin digunakan pada dos sehingga 1gm setiap empat jam. Dos oral maksimum yang dibenarkan dalam sehari ialah lingkungan 4 gm. Dalam badan, aspirin akan ditukarkan di bahagian hati menjadi salisilat. Bentuk salisilat yang terhasil ini merupakan ubat yang terdapat dalam sediaan minyak gosok untuk kegunaan luar seperti linimen metil salisilat.

Penggunaan aspirin di kalangan kanak-kanak tidak digalakkan. Ini kerana aspirin didapati mengakibatkan kesan sampingan yang dikenali sebagai penyakit Reye, suatu keadaan yang membawa kepada kerosakan hati, otak dan akhirnya maut. Selain daripada itu, aspirin juga merengsakan perut malah berupaya melukakannya dan menyebabkan perdarahan. Seterusnya ulser boleh berlaku di bahagian perut dan sistem penghadaman. Rasa mual, perut sebu dan muntah sering berlaku sebagai kesan sampingan pada orang dewasa. Sekiranya ini berlaku, hentikan serta-merta penggunaan aspirin dan dapatkan nasihat perubatan.

Memakan aspirin melebihi dos yang disyorkan (biasanya 20-25 gm) telah dilaporkan boleh menyebabkan kematian. Kesan keracunan yang berlaku pada peringkat awal ialah rasa mual, muntah dan sakit perut. Ini kemudiannya diikuti dengan kesan keracunan lebih hebat melalui sakit telinga dan pendengaran terganggu, berpeluh, suhu badan meningkat, pernafasan yang cepat dan kehausan. Peringkat akhir keracunan ialah mangsa tidak sedarkan diri dan pernafasan terhenti. Dalam kes keracunan salisilat, tiada penawar khusus yang boleh digunakan dan rawatan keracunan hanya berdasarkan kepada masalah kesihatan semasa yang timbul dalam kes keracunan.

UBAT SELSEMA

Ubat selsema mengandungi kumpulan ubat antihistamin. Ubat ini meredakan selsema dengan cara mengurangkan kerengsaan saluran pernafasan terutamanya akibat alahan. Ubat ini juga boleh mengurangkan pengeluaran lendir di tekak dan hidung. Terdapat dua kategori kumpulan ubat antihistamin iaitu ubat antihistamin H1 yang digunakan untuk mengubat selsema (seperti klorfeniramin) dan antihistamin H2. Biasanya ubat antihistamin H1 akan menyebabkan rasa mengantuk. Sekiranya diambil secara berlebihan, gejala keracunan yang dapat diperhatikan adalah kabur penglihatan, mulut kering, rasa mual, suhu badan meningkat dan sawan.

Dalam merawat keracunan ubat antihistamin, tiada penawar boleh digunakan. Rawatan yang dilakukan ditumpukan kepada mengeluarkan sebanyak mungkin bahan racun dari mangsa dan mengatasi masalah kesihatan yang timbul akibat keracunan.

UBAT TIDUR YANG MENGANDUNGI BARBITURAT

Ubat tidur digunakan untuk mengatasi insomnia, iaitu kesulitan untuk tidur secara berterusan mungkin akibat kerungsingan dan kegelisahan atau masalah psikologi lain. Ubat jenis ini, juga dikenali sebagai sedatif-hipnotik, digunakan untuk membantu seseorang tidur sebagai satu langkah jangka pendek. Terdapat dua jenis utama ubat tidur iaitu kelas barbiturat seperti amilobarbital dan kelas benzodiazepin seperti nitrazepam. Kumpulan ubat barbiturat boleh mengakibatkan ketagihan. Ini berlaku jika penggunaannya dihentikan secara mendadak akibat putus bekalan. Masalah ini menyebabkan penggunaan barbiturat sebagai sedatif-hipnotik berkurangan. Penggunaannya kini terhad kepada merawat sawan serta menghasilkan kesan bius.

Keracunan barbiturat yang tidak serius boleh menyebabkan mangsa kelihatan seperti orang mabuk alkohol dengan fikiran keliru, percakapan kurang jelas dan pergerakan badan terhoyong-hayang. Keracunan yang lebih serius, akibat pengambilan lebih dari 2 gm dos untuk amilobarbital dapat dilihat apabila mangsa tidak sedarkan diri, suhu badan serta tekanan darah menurun dan berakhir dengan kematian. Tiada penawar khusus untuk merawat keracunan kelas barbiturat. Rawatan hanya tertumpu kepada mengeluarkan sebanyak mungkin racun dari badan mangsa dan merawat masalah kesihatan yang timbul semasa keracunan.

UBAT SAKIT JANTUNG

Terdapat pelbagai jenis ubat-ubatan kumpulan ini. Antaranya termasuklah ubat darah tinggi, antiangina, memulih kegagalan jantung dan pengatur denyutan jantung (aritma). Masing-masing berbeza daripada segi kesan dan tindakannya. Oleh itu, maklumat daripada segi keracunan akan ditumpukan kepada sejenis dadah sahaja iaitu digoksin yang digunakan untuk kegagalan jantung dan pengatur denyutan jantung. Digoksin bertindak ke atas jantung secara langsung untuk mengurangkan kadar denyutan. Dengan cara ini, jantung dapat berfungsi dengan lebih baik dan cekap apabila kadar denyutan kembali normal.

Kesan keracunan digoksin diperhatikan pada dos yang rendah iaitu 2 mg untuk kanak-kanak atau 5 mg pada orang dewasa . Apabila keracunan berlaku, gejala yang diperhatikan adalah muntah-muntah, denyutan jantung tidak seragam dan penglihatan berbinar-binar. Dalam merawat keracunan, penawar khusus dikenali sebagai antibodi spesifik digoksin boleh digunakan untuk menghilangkan kesan keracunan.

UBAT PENAMBAH MINERAL

Ubat penambah mineral merupakan ubat yang digunakan untuk mengimbangi kandungan mineral di dalam badan supaya fungsi normal badan tidak terjejas. Salah ubat ubat penambah mineral yang sering menyebabkan keracunan ialah ubat zat besi. Biasanya ia diberikan kepada kanak-kanak yang sedang membesar dan ibu-ibu mengandung. Zat besi yang diambil diperlukan dalam pembuatan sel darah merah dan protein tertentu dalam badan serta pengecutan dan pengenduran otot badan. Keracunan ubat ini berpunca daripada bentuknya yang berwarna-warni sehingga kanak-kanak menyangkakannya gula-gula.

Dalam keracunan zat besi, gejala utama yang diperhatikan ialah hakisan dinding saluran usus sehinggakan dinding usus pecah dan berdarah. Selain gejala utama ini, kesan lain yang diperhatikan ialah rasa mual, kesakitan pada bahagian abdomen, kadar nadi menurun, cirit birit, kehausan dan koma. Sekiranya keracunan berlaku, penawar khusus iaitu deferioksamin boleh digunakan. Ia akan bergabung dengan zat besi yang berlebihan. Penawar ini diberikan secara berterusan sehingga gejala keracunan pulih.

UBAT BATUK YANG MENGANDUNGI NARKOTIK

Ubat batuk jenis narkotik merupakan ubat yang bertindak ke atas pusat batuk di otak supaya batuk dapat diredakan secara langsung dan kekerapannya dikurangkan. Dalam hal ini, faktor sebenar yang menyebabkan batuk tidak terawat. Salah satu jenis ubat batuk dalam kategori ini ialah kodein yang dikelaskan sebagai sejenis dadah berbahaya. Selain menyebabkan ketagihan, ubat jenis ini jika diambil berlebihan akan menyebabkan mangsa kelihatan letih dengan tanda anak mata mengecil, otot anggota lembik serta tekanan darah dan kadar nadi menurun. Sekiranya kuantiti ubat yang diambil tinggi, pernafasan menjadi perlahan sehingga terhenti lantas menyebabkan kematian. Dalam kes keracunan jenis ini, penawar khusus iaitu nalokson digunakan untuk menghalang kesan keracunan. Penawar ini juga digunakan untuk lain-lain ubat yang sejenis dengan kodein seperti opiat dan opioid.

UBAT PENENANG

Ubat penenang digunakan untuk mengurangkan rasa resah, tegang dan kejang otot serta dapat menghasilkan rasa mengantuk dan menghentikan serta mencegah sawan(gelugut). Kumpulan ubat penenang yang sering digunakan sekarang ialah kumpulan benzodiazepin seperti klordiazepoksid (Librium), diazepam (Valium), lorazepam (Ativan) dan klorazepat (Tranxene). Dalam keracunan ubat benzodiazepin, kesan yang diperhatikan ialah kesan penindasan sistem otak dan saraf pusat. Antara gejala keracunan yang diperhatikan ialah percakapan tidak lancar, anak mata mengecil, terketar-ketar, koma dan pernafasan terhenti. Dalam keracunan kumpulan ubat ini, penawar khusus iaitu flumazenil boleh digunakan bagi memulihkan kesan keracunan.

PENUTUP

Sebagai langkah mengatasi kemungkinan berlakunya keracunan akibat ubat-ubatan moden, langkah berjaga-jaga perlu diamalkan. Amalan yang boleh diikuti bagi tujuan mengatasi keracunan ubat-ubatan moden termasuklah:



* Simpan ubat di tempat berkunci yang sukar dicapai oleh kanak-kanak.
* Guna penutup bekas ubat yang sukar dibuka oleh kanak-kanak. Penutup jenis rintang kanak-kanak boleh diperolehi di kedai-kedai farmasi.
* Tutup bekas ubat selepas menggunakannya dan kembalikan bekas ubat yang digunakan pada tempat simpanan ubat yang sesuai.
* Tandakan tarikh pemerolehan ubat dan sentiasa mengambil perhatian kepada tarikh lupus ubat dan jangan gunakan ubat yang telah lupus.
* Gunakan ubat yang dipreskripsikan kepada anda dan jangan guna ubat yang diberikan kepada orang lain.
* Simpan ubat dalam bekas asal dengan label yang jelas.
* Minta doktor dan farmasi anda merekodkan jumlah ubat di atas bekas. Ini menolong dalam memberi maklumat jumlah ubat yang diambil oleh pesakit dalam kes-kes keracunan.
* Baca label ubat dengan teliti sebelum mengambil apa-apa ubat
* Jika label telah rosak dan anda tidak pasti dengan cara penggunaan ubat tersebut, buang ubat tersebut.
* Galakkan kanak-kanak untuk mengecam ubat sebagai bahan beracun dan jangan sesekali merujuk ubat sebagai gula-gula.

Sekiranya anda mempunyai masalah mengguna ubat anda dengan betul dan memerlukan maklumat tambahan, sila hubungi doktor atau farmasi anda. Jika anda memerlukan maklumat keracunan, hubungi Pusat Racun Negara dengan menelefon talian bebas tol 800-8099.

Saponifikasi dan sejarah pembuatan sabun

Pengertian Saponifikasi (saponification) adalah reaksi yang terjadi ketika minyak / lemak dicampur dengan larutan alkali. Ada dua produk yang dihasilkan dalam proses ini, iaitu Sabun dan Gliserin.

Istilah saponifikasi dalam literatur berarti “soap making”. Akar kata “sapo” dalam bahasa Latin yang bermaksud soap / sabun.

Dalam sejarah pembuatan sabun, masing — masing negara memiliki sejarah sendiri – sendiri serta teknik pembuatannya. Namun dari sekian banyak versi penemuan, saya akan mengambil satu contoh penemuan sabun yang ditemukan oleh bangsa Romawi kuno.

Nama Sapo/soap/sabun menurut legenda Romawi kuno (2800 SM) berasal dari Gunung Sapo, di mana binatang dikorbankan untuk acara keagamaan. Lemak yang berasal dari binatang tersebut (kambing) dicampur dengan abu kayu untuk menghasilkan sabun atau sapo, pada masa itu.

Ketika hujan, sisa lemak dan abu kayu tersebut mengalir ke Sungai Tiber yang berada di bawah Gunung Sapo. Ketika orang – orang mencuci pakaian di sungai Tiber mereka mendapati air tersebut berbusa dan pakaian mereka lebih bersih. Sejak saat itulah asal usul sabun dimulai.

THE HABER PROCESS

soap and detergent

To understand what is needed to achieve effective cleaning, it is helpful to have a basic knowledge of soap and detergent chemistry.

Water, the liquid commonly used for cleaning, has a property called surface tension. In the body of the water, each molecule is surrounded and attracted by other water molecules. However, at the surface, those molecules are surrounded by other water molecules only on the water side. A tension is created as the water molecules at the surface are pulled into the body of the water. This tension causes water to bead up on surfaces (glass, fabric), which slows wetting of the surface and inhibits the cleaning process. You can see surface tension at work by placing a drop of water onto a counter top. The drop will hold its shape and will not spread.

In the cleaning process, surface tension must be reduced so water can spread and wet surfaces. Chemicals that are able to do this effectively are called surface active agents, or surfactants. They are said to make water "wetter."

Surfactants perform other important functions in cleaning, such as loosening, emulsifying (dispersing in water) and holding soil in suspension until it can be rinsed away. Surfactants can also provide alkalinity, which is useful in removing acidic soils.

Surfactants are classified by their ionic (electrical charge) properties in water: anionic (negative charge), nonionic (no charge), cationic (positive charge) and amphoteric (either positive or negative charge).

Soap is an anionic surfactant. Other anionic as well as nonionic surfactants are the main ingredients in today's detergents. Now let's look closer at the chemistry of surfactants.

SOAPS

Soaps are water-soluble sodium or potassium salts of fatty acids. Soaps are made from fats and oils, or their fatty acids, by treating them chemically with a strong alkali.

First let's examine the composition of fats, oils and alkalis; then we'll review the soapmaking process.

Fats and Oils

The fats and oils used in soapmaking come from animal or plant sources. Each fat or oil is made up of a distinctive mixture of several different triglycerides.

In a triglyceride molecule, three fatty acid molecules are attached to one molecule of glycerine. There are many types of triglycerides; each type consists of its own particular combination of fatty acids.

Fatty acids are the components of fats and oils that are used in making soap. They are weak acids composed of two parts:

A carboxylic acid group consisting of one hydrogen (H) atom, two oxygen (O) atoms, and one carbon (C) atom, plus a hydrocarbon chain attached to the carboxylic acid group. Generally, it is made up of a long straight chain of carbon (C) atoms each carrying two hydrogen (H) atoms.

Alkali

An alkali is a soluble salt of an alkali metal like sodium or potassium. Originally, the alkalis used in soapmaking were obtained from the ashes of plants, but they are now made commercially. Today, the term alkali describes a substance that chemically is a base (the opposite of an acid) and that reacts with and neutralizes an acid.

The common alkalis used in soapmaking are sodium hydroxide (NaOH), also called caustic soda; and potassium hydroxide (KOH), also called caustic potash.

How Soaps are Made

Saponification of fats and oils is the most widely used soapmaking process. This method involves heating fats and oils and reacting them with a liquid alkali to produce soap and water (neat soap) plus glycerine.



The other major soapmaking process is the neutralization of fatty acids with an alkali. Fats and oils are hydrolyzed (split) with a high-pressure steam to yield crude fatty acids and glycerine. The fatty acids are then purified by distillation and neutralized with an alkali to produce soap and water (neat soap).



When the alkali is sodium hydroxide, a sodium soap is formed. Sodium soaps are "hard" soaps. When the alkali is potassium hydroxide, a potassium soap is formed. Potassium soaps are softer and are found in some liquid hand soaps and shaving creams.



The carboxylate end of the soap molecule is attracted to water. It is called the hydrophilic (water-loving) end. The hydrocarbon chain is attracted to oil and grease and repelled by water. It is known as the hydrophobic (water-hating) end.

How Water Hardness Affects Cleaning Action

Although soap is a good cleaning agent, its effectiveness is reduced when used in hard water. Hardness in water is caused by the presence of mineral salts - mostly those of calcium (Ca) and magnesium (Mg), but sometimes also iron (Fe) and manganese (Mn). The mineral salts react with soap to form an insoluble precipitate known as soap film or scum.

Soap film does not rinse away easily. It tends to remain behind and produces visible deposits on clothing and makes fabrics feel stiff. It also attaches to the insides of bathtubs, sinks and washing machines.

Some soap is used up by reacting with hard water minerals to form the film. This reduces the amount of soap available for cleaning. Even when clothes are washed in soft water, some hardness minerals are introduced by the soil on clothes. Soap molecules are not very versatile and cannot be adapted to today's variety of fibers, washing temperatures and water conditions.

Antiseptics

Antiseptics (from Greek - anti, '"against" - septikos, "putrefactive") are antimicrobial substances that are applied to living tissue/skin to reduce the possibility of infection, sepsis, or putrefaction. Antiseptics are generally distinguished from antibiotics by their ability to be transported through the lymphatic system to destroy bacteria within the body, and from disinfectants, which destroy microorganisms found on non-living objects. Some antiseptics are true germicides, capable of destroying microbes (bacteriocidal), whilst others are bacteriostatic and only prevent or inhibit their growth. Antibacterials are antiseptics that have the proven ability to act against bacteria especially if they target systems which kill only bacteria. Microbicides which kill virus particles are called viricides or antivirals.